Po ti e ke bërë listen tënde? Kur bën një list synimesh prirja është të jemi shumë kërkues me veten. Mos ji tepër kërkues. Përqendrohu tek gjërat që ke vërtetë në dorë, që të përkasin ty.
Pse është mirë të bësh një list? Të ndihmon të mbash “fokusin” aty ku duhet. Të ndihmon të njohësh veten. Rrit respektin për veten, pasi sheh që ia del. Të bën të vetëdijshëm se je gjithmonë duke mësuar.
Do të më pëlqente të thoja se ka qënë viti i mirë, po të harroja luftërat, varfërinë, urrejtjen, abuzimet, dhunën. Po i harroj veç për një çast.
Po ka qënë viti i mirë. I kisha venë vetes disa synime… ia dola. Është kënaqësi të arrish synimet. Është dhurata më e bukur që mund ti bësh vetes.
Unë jam kënaqur këtë vit. Këto synime më kanë afruar me njerëzit e duhur. Më kanë afruar me veten. Më kanë dhënë dimension pozitiv jetës së përditshme.
Para se të nis viti i ri ulu dhe mendo dhe skruaj diku synimet e tua. Më beso të bën mirë.
Zhgënjim, mërzitje, frikë, mohime. Jeta që të thotë edhe Jo. Shumë jo. Përpëlitesh se mos rregullohet ndonjë gjë po hiç, asgjë. Dyert që të rrethojnë janë të gjitha të mbyllura.
Troket kot se je mësuar … të luftosh, të kërkosh, të shpresosh. Shpresa, dera e fundit e pluhurosur, e gërryer.
Një derë që ndoshta dhe po u hap, nuk ka asgjë dhe askund nuk të çon. Dyert e jetës… Hapen me vonesë, të tjera nuk hapen kurrë. Të tjera akoma hapen për të të kyçyr brenda.
Eh, dyert e jetës… Le të mbyllen, le të kyçen. Jeta thotë jo? Unë them po! Dyert mbyllen? Unë fluturoj. Shpresa nuk është dera e fundit. Shpresa është fluturimi i parë!
Kur të gjitha dyert mbyllen mëson të fluturosh!
Gjithë ai burrë lëshonte era raki. I skuqur, sytë e fryra, i enjtur. Më mori lekët, nuk më ktheu kusur. U kujtua pas disa minutash u kthye … po bileta hiç. Heshta. Nuk mund të merresha me të. Alkoli nëpër damarë i kishte dhënë një të drejtë të heshtur për të bërë çfarë të donte. Disa njerëz nënqeshnin, ulnin kokën, e ç’të bëjnë tjetër. Rakisë i hapet rrugë. Duhet marrë me të mira. I transformon njerëzit në një estradë që për të qeshur mua nuk më bën. Çudi që pijaneci ka një vend gati folklorik në sytë e popullit.
Krijohet një justifikim injorant se i dehuri mund të shkelë ligjin, mund shkelë njerëzit përreth, mund të rrahë gruan, mund të harxhojë paratë kot. Dhe e gjithë kjo nën një hije gazmore të urryeshme.
Keq më erdhi. Për të? Jo për ne. Për atë xhaxha me republikë që iu revoltuan zorrët kur s’desh më dha kusurin. Për atë djalin xhentil që më bëri me shenjë si për të thënë “është tapë … mos u ndjej”. Më erdhi keq për atë grua me të cilën ky fliste përçart. Më erdhi keq për veten që mu desh të duroja aromën e rëndë të një realiteti të shpifur.
Ku i dehuri mjerisht bënka ligjin dhe ne duhet edhe të qeshim.
Picture by Pixabay
Dimrin nuk e dua. Duket sikur kam lindur për të nxehtin, diellin, ditën e gjatë, shëtitjet në darkë. Po dimri im prap i ngrohtë po duket sepse zjarri i Artit po më nxeh qenien. Po ruaj një ngrohtësi konstante në zemër e cila po më bën mirë. Po më bën mirë fizikisht.
Që kur po ngroh shpirtin me Artin… ndihem më e fortë, më e shëndetshme. Ndihem me më shumë energji.
Etrita Ibrahimi – Piano
Arti më ndez e nuk kam më ftohtë se bëhem vet zjarr.
Shpresa Beka – Soprano, Etrita Ibrahimi – Piano
Isha në humor të mirë. Hipa, ishte kaq plot sa duhet të zbrisje që të zbriste tjetri … me shpresë se do hipje përsëri. Zakonisht pres autobusin tjetër por siç thash isha në humor të mirë. Fatorinoja ishte tym. Përpiqej të vinte ne vijë “masën” njerëzore … masa që si brum krijohet në autobus. Bëhemi të gjithë një. Fermentojmë. Fatorinoja iku nga cepi i shoferit. Dallova zërat që bëheshin gjithmonë e më të lartë. Plasi sherri midis tyre. Shoferi ndaloi autobusin. Refuzonte të ecte. U duk sikur nuk po mbante më. I stresuar, i lodhur, i mërzitur nga sherri me fatorinon. Fatorinoja qëndronte edhe ai acaruar dhe i stresuar. Disa pasagjerë donin të zbrisnin dhe i binin xhamave.
Zëri i një gruaje u ngrit më lart akoma. Qortoi fatorinon që po shante përgjithësisht pasagjerët me epitete paragjykuese. Qortoi shoferin dhe i kujtoi përgjegjësinë e tij. Zëri i saj i fortë dëgjohej deri në fund, ku isha unë. Nuk mu prish humori hiç, madje u kënaqa. Dy cubat që deri pak para hidheshin si gjela, heshtën. Motorri u rindez me qetësi … Gruaja shqiptare kapedane!
A e dini se në Tiranë është një pjesë e murit të Berlinit? Muri u ndërtua më 1961 dhe u shemb më 1989. Më pëlqejnë muret … e shembura.
E shoh murin përfaqëson lirinë.
E shoh murin… kujtoj muret e mia. Muret që çdo ditë ndërtoj, që rregullisht mirëmbaj. Frika, paragjykimi, kufizimi, pesimizmi, nënvlerësimi. Mure gjithnjë e më të larta. Më të pakapërcyeshme. Mure që kur mi shemb ndokush të më çlirojë, i rindërtoj me vrap që të mos më shijojë liria. Po, se muret e betonit u shembkan kollaj e copa-copa u bënkan, sa na e sollën një çik dhe këtu. Po të miat, të tuat vështirë të rrëzohen.
Sot 1989a nuk është, nuk jam as në Berlin. Po murit tim i erdhi fundi. Do ta rrëzoj e kurrë më mos ta ndërtoj.
Dhe kështu-kështu…
Sa doja të të kisha afër
me sigurinë e buzëqeshjes tënde.
Do ta mbyllte sado pak gojën vetmia.
Do të doja të heshtnin kujtimet qofshin ato të qeshura…sidomos ato.
Të bija rehat nga kumbimi i zërit tënd të lumtur.
E di, ti flutur, ia zbukuron ditën të tjerëve…
Unë rri pres thërrimet e mbetura nga dita.
Jo, jo …S’ke faj…as unë.
Është prap goja e vetmisë
që më kafshon… dhe s’ngopet.
Më ndjek kudo…
Herë se dua të jem larg nga njerëzit e gabuar,
herë se s’i kam afër të duhurit.
Disa mendojnë se njerëzit e organizuar janë të ftohtë, të ngurtë dhe strikt. Mirë, nuk është aspak kështu. Organizimi të lejon të rregullosh aktivitetet në mënyrë spontane. Nuk do të thotë të jesh i fiksuar! Jeta ka surpriza dhe është bukur ti presësh krahë hapur.
Ti je më i rëndësishëm se pluhurat! Relaksohu! Miqtë janë më të rëndësishëm se pazari. Qetësohu! Bashkëshorti apo familja janë më të rëndësishëm se xhamat e palara. Ndalo! Gëzo jetën!
Fiksimi për të bërë çdo gjë dhe mirë të tret dhe dëshira për të jetuar si në një faqe katalogu, të pastër si spital të sfilit. E di çfarë? Mërziten edhe ata që të rrethojnë. Merr kohë për veten dhe njerëzit që do.
Relaksohu, lejoji vetes një rrëmujë të ëmbël tek tuk. Prishe programin ndonjëherë për të ndenjur me një mik që ka nevojë. Prishe rutinën për të shijuar surprizat e jetës.
Thuaji po jetës!
Një plan i mirë të jep liri. Si? Kur e di çfarë duhet të bësh tashmë ndihesh më i qetë. Plani duhet të pasqyrojë aktivitetin tënd por dhe tipin. Nëse je tip spontan dhe i/e çlirët mos ekzagjero me programin. Do të zhgënjehesh nëse nuk arrin të bësh çdo gjë. Nëse je tip strikt, jepi! Mos harro ama të shtosh në planin tënd dhe zbavitjen!
Ndaje planin tënd sipas kohës së zbatimit.
Gjërat kryesore në një shtëpi mund të ndahen në tre grupe
Vendose një ditë për çdo aktivitet. Për shembull unë përpiqem që një herë në javë të merrem me hekurin, të martave. Mjafton 1 ose 2 orë. Nëse e bëj rregullisht mali i rrobave bëhet kodër e nga kodër në fushë!
Plani të duhet edhe në blerje. Mbaj një listë të sendeve që i duhen shtëpisë gjithmonë. Lista të kursen kohë dhe para.
Unë mbaj një listë të përhershme për çfarë duhet. E ndaj në Ushqimore, Pastrimi, Kozmetike. Në këto lista janë gjërat pa tē cilën shtëpia nuk bën dot.
Për shembull tek Pastrimi
Po kaq, sigurisht ju keni nevojat tuaja dhe lista juaj do të jetë ndryshe. Por sigurohuni që të shkruani veç të domosdoshmet. Kjo të ndihmon të kesh kontroll! Sa më shumë planifikon aq më shumë do të jesh i lirë të bësh atë që do!
Do të dish më shumë mbi pastrimin?
